در ابتدا، «دوان» در کار نبود. فکر بود، ایده بود، امید و برنامه های بلند پروازانه. یک تصمیم جدی، یک گام ِ نخستین، پانزده مهر ۱۳۸۶ را برای همیشه در تقویم هایمان رنگ آمیزی کرد. دوان ایرانیان اینگونه آغاز به کار کرد. با امید و با شوق. کفش های پولادین به پا کردیم و مسیر سنگلاخ و دشوار را به امید روزهای بهتر، طی کردیم.
اخلاق حرفه ای، کیفیت و دقت را هر روز و هر روز تمرین کردیم و آموختیم و مسیر را پیش رفتیم. در میانه راه، آینه ای تمام قد پیش روی خود گذاشتیم و همراهانی که در تمام این سال ها به دوان پیوسته بودند را به دقت نظاره کردیم. همراهانی همپا، هم مسیر و مهمتر از همه، «هم ارزش». مثل گروه های کوهنوردی، کم و زیاد شدیم، از مسیرهای بارانی و دشوار عبور کردیم، در میانه راه ایستادیم و نفس تازه کردیم، اما هنوز در تکاپو و حرکتیم.
امروز تیم دوان، همپا تر از همیشه، قوی تر و مصمم تر از همیشه به جلو حرکت می کند. مسیر ادامه دارد، سختی و تلاش هنوز ادامه دارد، اما برنامه های جدید، اهداف بلند پروازانه تر و امیدهای بیشتر هم ادامه دارد. امروز، دوان ایرانیان حلقه مفقوده صنعت ساختمان است؛ حلقه ای که خود از اعضای حرفه ای، دانش به روز، کار گروهی، مهربانی و آموزش دائم تشکیل شده است.
